Ik kijk op mijn sporthorloge en zie dat ik er pas 1 km op heb zitten. Het gaat tergend langzaam, voor mijn gevoel kom ik niet vooruit. “Rustig aan” zei de fysiotherapeut… Herstellen na een blessure is ronduit frustrerend. Je wil zo graag en het liefst in volle galop, maar in de praktijk gaat het met hele kleine stapjes.
Tijdens het hardlopen bedenk ik me dat het eigenlijk niet uitmaakt of je nu een fysieke of mentale blessure hebt. Herstel heeft tijd nodig. Als je (langdurig) over je grenzen gaat, dan moet je op de blaren zitten.
Te lang blijven hangen in een baan waar je eigenlijk op uitgekeken bent, altijd voor een ander klaarstaan en daarbij jezelf wegcijferen. Misschien ben je bang om een keuze te maken. Kiezen is immers ook verliezen. Aan de andere kant kan het je ook ruimte geven voor ontwikkeling.
Om me heen zie ik veel hardlopers en het lijkt ze zo gemakkelijk af te gaan terwijl ik aan het ploeteren ben. Frustrerend. En dan bedenk ik me dat ik wél aan het hardlopen ben en dat ik dat vorige maand nog niet kon met mijn rugklachten. Weer een stapje vooruit richting herstel!
Beginnen is misschien wel het lastigste. Want wat als het niet gaat lukken? Wat als ik weer terugval en weer opnieuw moet beginnen. Vertrouw op jezelf en het proces, dat is wat ik tegen mijn coachees zeg.
Inmiddels heb ik mijn rondje erop zitten. Ik voel me energiek en blij dat ik gegaan ben. De buitenlucht heeft me goed gedaan en ik heb er vertrouwen in dat ik op de goede weg zit! Fijne dag!
